“จะกลับแล้วหรือค่ะรุ่นพี่”รุ่นน้องในที่ทำงานเอ่ยถามซูเจียวที่เปลี่ยนเสื้อผ้าสะพายกระเป๋าข้างเตรียมกลับบ้าน

“ใช่ ร้านปิดแล้ว วันนี้ไม่รู้เป็นอะไร พี่เหนื่อยๆอยากกลับไปนอนพักผ่อนที่บ้านเร็วๆ”ซูเจียวกล่าวกับรุ่นน้องของเธอในที่ทำงาน 

“เสียดายจัง พวกฉันว่าจะชวนพี่ซูเจียวไปเที่ยวผับเปิดใหม่ ไม่ไกลจากร้านอาหารของเราเท่าไหร่ เดินไปสองซอยก็ถึงแล้ว”เพื่อนร่วมงานอีกคนกล่าว

“ใช่ สนใจไปด้วยกันไหมพี่”รุ่นน้องถามเธออีกครั้ง รุ่นพี่ที่ทำงานตั้งแต่เธอเข้ามาทำงานที่นี่พี่ซูเจียวไม่เคยออกไปเที่ยวเล่นกับพวกเธอเลย เลิกงานก็รีบกลับบ้าน

“ไม่ล่ะ พี่กลับก่อนนะ”ซูเจียวบอกเพื่อนๆในที่ทำงาน เธอปิดประตูตู้ล็อกเกอร์เดินออกจากร้าน กว่าร้านอาหารที่เธอทำงานจะปิดร้าน เวลาก็ดึกมากแล้วซูเจียวเดินเท้ากลับห้องพักของเธอที่อยู่ไปไกลร้าน เธอเช่าอยู่กับเพื่อนคนสนิทคนหนึ่ง พวกเธอรู้จักกันตอนแรกที่ซูเจียวเดินทางมาหางานทำในเมืองหลวงแห่งนี้

ซูเจียวกลับถึงบ้าน เธอเป็นประตูห้องเข้ามา ในห้องมืดมิดไม่มีใครอยู่สักคน ซูเจียวเธอชินแล้วเพื่อนของเธอคงไปอยู่กับแฟนวันนี้คงไม่กลับบ้าน เธอวางกระเป๋าลงบนโต๊ะเดินเข้าห้องนอนไปอาบน้ำ ก็ออกมานอนบนเตียงทั้งๆที่นุ่งแค่ผ้าเช็ดตัวสีขาวตัวเอง ซูเจียวเหนื่อยกับชีวิตที่ผ่านมาของเธอ เธอรู้สึกว่าเธอใช้ชีวิตอยู่ไปวันๆ 

ซูเจียวนอนมองไปที่ผนังที่แขวนภาพครอบครัวในภาพมีชายหญิงหน้าตาดียืนส่งยิ้มผ่านกล้องตรงหน้าของทั้งสองมีเด็กผู้หญิงสองคนยืนคู่กัน เด็กหญิงทั้งสองในภาพดูมีความสุขมาก ภาพที่อยู่ตรงหน้าของซูเจียวเป็นภาพถ่ายขาวดำใบหนึ่งที่ดูแล้วมีอายุหลายสิบปีแล้ว 

 ซูเจียวนอนมองภาพน้ำตาไหลอาบแก้ม เธอไม่ได้เช็ดออกเธอนอนคิดอะไรสักพัก ก็ลุกขึ้นนั่งยกมือเช็ดน้ำตาที่   เปื้อนแก้มออก เธอเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าในตู้มีเสื้อผ้าสำหรับใส่ธรรมสองชุดเก่าๆชุดนอนสองชุดที่ดูเก่าและยืด นอกนั้นเป็นชุดทำงานในร้านอาหารสามชุด

 ซูเจียวหยิบชุดนอนมาใส่ก่อนจะเดินออกจากห้องนอน ไปที่ตู้เย็นเปิดตู้เย็นหยิบน้ำเปล่าออกมาเทใส่แก้ว เดินถือแก้วน้ำเข้าห้องนอนซูเจียววางแก้วน้ำหยิบยากระปุกหนึ่งออกมาเทใส่มือสองเม็ดเป็นยาแก้ปวดหัว  เธอกำลังจะกินยา

ติ้ด ติ้ด ติ้ด 

เสียงโทรศัพท์ดังออกมาจากกระเป๋าสะพายที่เธอทิ้งไว้ที่ห้องนั่งเล่น ซูเจียววางยาที่จะกินไว้บนโต๊ะหัวเตียงใกล้กับแก้วน้ำเปล่า เธอเดินออกไปรับโทรศัพท์ คนที่โทรศัพท์หาเธอเป็นผู้จัดการของร้านอาหารที่เธอเป็นลูกจ้างอยู่ในตอนนี้

“ค่ะผู้จัดการร้าน”ซูเจียวยกโทรศัพท์แนบหู มือของเธอที่วางอยู่ยกขึ้นนวดหน้าผากระหว่างคิ้วทั้งสอง

“ตอนนี้เธออยู่ไหน กลับไปที่ร้านด่วน”ผู้จัดการสาวถามลูกน้อง และสั่งให้หญิงสาวรีบไปที่ร้าน

“ฉันอยู่ที่บ้านค่ะ ผู้จัดการโทรมาดึกดื่นมีธุระอะไรหรือเปล่าคะ แล้วทำไมต้องรีบไปที่ร้านด้วย”ซูเจียวเอ่ยถามคนในสาย เธอเดินคุยโทรศัพท์เข้าห้องนอน  ตอนนี้เธอปวดหัวมากจนไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น อยากกินยานอนเท่านั้น

“เธอช่วยไปรอรับวัตถุดิบของร้านหน่อยสิ พอดีฉันไม่วางไปรับเอง ด่วนเลยนะทางนั้นเข้ารอนานแล้ว”ผู้จัดการออกคำสั่งกับลูกจ้างของร้าน ผู้จัดการไม่มีความเกรงใจลูกจ้างเลย

“แต่ว่าผู้จัดการค่ะ ฉันเลิกงานแล้วนะและนี้ก็ดึกมากแล้ว ปกติวัตถุดิบสำหรับทำอาหารจะมาส่งตอนตีสี่ของวันต่อไปไม่ใช่หรือคะ ทำไมวันนี้ถึงมาส่งก่อนล่ะ”ซูเจียวมองเวลาบนมือถือ ตอนนี้เป็นเวลาห้าทุ่มห้าสิบนาที ถ้าเธอออกจากบ้านเดินไปร้านอาหารเธอก็จะไปถึงร้านตอนเที่ยงคืนแล้วเมื่อไหร่เธอจะได้นอน

“เป็นเหตุด่วน ทางร้านที่ส่งขอให้เรา เขามีเหตุต้องมาส่งของก่อนเวลา และฉันไม่อยู่จึงไปรับของไม่ได้ คนอื่นๆก็ไปเที่ยวผับเปิดใหม่กันหมด ฉันโทรไปไม่มีใครรับสาย และที่สำคัญบ้านเธอใกล้ที่ร้านมากกว่าคนอื่นๆ เพราะงั้นรีบไปรับของ หากทางนั้นไม่รอและไม่มีของขายในร้านพรุ่งนี้ ฉันจะไล่เธอออก”ผู้จัดการร้านสั่งเสร็จก็วางสายไปทันที ไม่รอฟังลูกน้อง

ซูเจียวมองโทรศัพท์ที่ถูกวางสายไปโดยที่คุยกันยังไม่รู้เลย เธอวางโทรศัพท์ไว้บนเตียงเดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ก่อนออกไปเธอหยิบยาแก้ปวดหัวมากินก่อนรีบออกจากบ้าน ซูเจียวเดินไปร้านอาหารรับของที่มาส่งวัตถุดิบหน้าร้าน อากาศยามค่ำคืนเป็นอะไรที่หนาวมาก